discatibuler [v.c.] rinde tot(e) halcrosse, tot djåzant d' ene maladeye, di måtraitance, di mwais camaerådes. I m' avént tote discatibulé avou leus droukes. rl a: dismantibuler, disbrôler. F. miner, saper, ronger.

Disfondowes: duscatibuler, discatibuler.

| discatibulé, discatibulêye [addj.]

1. halcrosse, halotche, fayé (êye), cacame. F. patraque, en piteux état.

2. tot drole, ki n' sait pus wice k' i (elle) est. Elle esteut tote discatibulêye avou leu bôraedje di cråne. F. confus(e).

Disfondowes: duscatibulé, discatibulé, êye.

| discatibulance [f.n.] estance d' ene sakî k' est discatibulé. Est ç' Baudelaire k' a scrît "Discatibulance" ? rl a: diloujhance, disbåtchance. F. confusion.

Etimolodjeye: viebe discatibuler, cawete -ance, 1998. Coinrece Basse-Årdene.