disgoliner [v.s.c.] rexhe (come) d' ene golete, tot djåzant d' ene aiwe, del plouve, d' ene gotire. Po vey li roye Sint-Djan, i fåt ki l' solea lujhe, et k' i gn åye ene fene plouve ki disgoline djus des nouwêyes (L. Mahin). F. dégouliner, couler, ruisseler. Disfondowes: dusgouliner, disgoliner.