disgueuyî (codjowaedje)

I. [v.c.]

1. (disgueuyî des mwaijhès paroles) les fé rexhe foû di s' gueuye, les dire. Elle a disgueuyî totes les salopreyes k' elle aveut so l' cour. F. vomir, débiter, proférer (des injures).

2. (disgueuyî ene djin) traiter, dire des mwaijhès paroles a (ene sakî). I s' a fwait disgueuyî pa s' feme. I pinseut d' esse disgueuyî, mins on n' lyi a rén dit (J. Coppens). F. engueuler, injurier, vilipender, invectiver, insulter. rl a: disgueuyter, egueuyî.

II. [v.s.c.] rinåder (rivômi). Il a disgueuyî ttavå l' voye (J. Coppens). F. dégueuler.

III. si disgueuyî [v.pr.]

1. si traiter n' on l' ôte d' tos les nos. F. s'injurier.

2. si côrcyî, si måvler. S' a-t i disgueuyî cwand il a veyou ça ! (J. Coppens). F. s'emporter.

Disfondowes: d(i)gueuyî, d(u)gueuler, d(u)gueuyî, d(u)gueuyler, desgueuler, disgueuyter, disgueuyî.

| disgueuyaedje [o.n.] no d' fijhaedje et no di çou k' est fwait (accion eyet si rzultat) pol viebe "disgueuyî". F. diffamation, engueulade, vomissement, volée d' injures.

Disfondowes: d(i)gueuyèdje, d(u)gueuylèdje.