dismaryî (codjowaedje) I. [v.c.] (ene miete po rire) fé ki deus djins maryîs nel soeyexhe pus. Oyi, curé, dji vs a prometou di vs fé ene berwete si vos m' maryîz, Mins vloz ki dj' vos è deye ene bele ? Si vos m' plîz dismaryî, edon, Asteure, dji vos freu on begnon (Léon Antoine). Nacer Abuzayid fourit dismaryî d' foice pa on tribunå a cåze k' il aveut stî djudjî come pardjureu (L. Mahin). II. si dismaryî [v.pr.] divoircî. A schipe maryîs s' vôrént i dismaryî. Etimolodjeye: viebe maryî, disfijhante cawete dis-