dismaryî (codjowaedje)
I. [v.c.] (ene miete po rire) fé ki deus djins maryîs nel soeyexhe pus. Oyi, curé, dji vs a prometou di vs fé ene berwete si vos m' maryîz, Mins vloz ki dj' vos è deye ene bele ? Si vos m' plîz dismaryî, edon, Asteure, dji vos freu on begnon (Léon Antoine). Nacer Abuzayid fourit dismaryî d' foice pa on tribunå a cåze k' il aveut stî djudjî come pardjureu (L. Mahin).
II. si dismaryî [v.pr.] divoircî. A schipe maryîs si vôrént i dismaryî.
| dismariaedje [o.n.] divoirçaedje. F. "divorce".
Etimolodjeye et tcherpetaedje
- dismaryî
- viebe maryî, disfijhante cawete dis-, 1990.