disnorter (codjowaedje) [v.c.] rinde tot pierdou. Li spotchaedje do walon fourit on goulag sicolodjike k' end a dzôrnyî eyet disnorté ene peclêye, di Walons (L. Mahin). rl a: troubler, dizôrner. F. perturber, désorienter.

Disfondowes: dènorter, disnorter.

Etimolodjeye: bodje "Nôr", rissaetchante betchete dis-, cawete di viebe -ter.

| disnorté, disnortêye [addj.] ki n' sait pus cwè. Les prônes a messe, personne n' elzès schoûtéve et nosse pôve curé esteut bén disnorté, lu ki priyive li Bon Diu di nel nén leyî mori divant k' i n' åye ramoenné al biedjreye tos ces måcroeyants la d' Cucugnan (A. Daudet, rat. pa L. Baidjot). Cwand il a coprin k' i vneut d' fé martchî avou l' diale, li cinsî esteut tot disnorté (G. Lucy). Å mitan d' tot çoula, etur deus tcheyires, disnortêye, Zabete a fini pa leyî tot hatche et matche et peter evoye... el Palestene (J. Schoovaerts). rl a: disbåtchî, disbeli, dizôrné, catibulé, discatibulé. F. perdu(e), désorienté(e), déconcerté(e), déboussolé(e).

Coinrece Payis di Smwès.

| disnortance [f.n.] estance d' onk (ene) k' est disvoyî (eye), ki n' a pus nou rafiya (k' a pierdou l' espwer). Mins dabôrd èn passe nén tot t' tins A t' fé pus laid ki t' n' es, Et a tchoûler so ti dzôrnance, So t' disnortance Et ti dseulance (L. Mahin). rl a: diloujhe.

Etimolodjeye: viebe disnorter, cawete -ance, 1998.

| disnortaedje [o.n.] no d' fijhaedje et no di çou k' est fwait (accion eyet si adierça) pol viebe "disnorter". rl a: troublaedje. F. perturbation, dérèglement.