dizeu / dzeu

I. [divancete] metou pus hôt, dins l' minme bastimint. Il ont-st on cwårtî dzeu l' garaedje Loukîz a dissu. F. au-dessus de

II. [adviebe] pus hôt, dins on bastimint, evnd. Il ont leu såle di bagn cial dizeu. F. au-dessus

III. [o.n.] plaece metowe å hôt. Il ont-st ene måjhone adjokêye sol dizeu do tiene. F. dessus

| dizeutrin / dzeutrin, inne

I. [addj.] metou (owe) dizeu (ene ôte sacwè, sakî). Il est reki ki li dzeutrin boket do tchamp dinrè passaedje å dzotrin boket pol bisteu, tchår et tcheretes a mwinde damaedje (ake di notåre, Ovîfa, 1765). Ene sitoele ki schite, c' est ene trinnêye dins l' cir, del nute, del coleur d' ene sitoele, a cåze di plovantès pires ki cbroûlèt tot moussant dins les coûtches dizeutrinnes di l' air. Li destinêye, c' est vosse veye, veyowe come ene sacwè k' i fåt viker, mins k' a stî decidêye d' avance pa ene Foice Dizeutrinne. Ci idêye la, ki l' francès est ene langue dizeutrinne, a stî å 19inme et 20inme sieke eployeye po spotchî les ptits lingaedjes come li walon (L. Mahin).

II. [o.f.n.] li ci (cene) k' est ådzeu d' vos dins ene schålance administrative. Ene axhlêye, c' est on gueuyaedje d' on dzeutrin, ki vos lyi avoz djouwé on toû, u paski voz avoz fwait ene biestreye.