djambe [f.n.]

1. boket do coir des djins, k' end a deus, metowes foû do bodje, et ki siervèt a roter. F. jambe. >> djambe di bwès: fåsse djambe k' on meteut dinltins azès cis ki s' avént fwait côper ene djambe. >> c' est ene eplåsse so ene djambe di bwès: on rméde, ene muzeure politike ki n' årè pont d' efet. >> djambe di bwès n' a pont d' oxhea: dijhêye a môde da Lapalisse, dins on rime-rame d' efants. >> fé bon cour so målès djambe; u: >> mostrer bea vizaedje so mwaijhès djambes: fé les cwanses k' on est binåjhe, dabôrd k' on n' l' est nén. F. faire contre mauvaise fortune bon cœur. >> Ça vå mî k' ene djambe cassêye et les bokets pierdous: dijhêye cwand on-z a on måleur k' åreut polou esse pus pire. On dit eto : "c' est co on bea côp dé on laid".

2. (pus stroetmint) boket do mimbe do drî des biesses ås tetes (do mimbe do dzo des djins) ki cmince å djno, et fini å djeret (al tchiveye po les djins). F. jambe.

3. djambe di tripe: longueur di tripe inte deus loyeures. Dji vôreu ene grosse djambe di tripe come mi man fjheut cwand on touwéve li pourcea (R. Viroux).

Parintêye :

• asdjambler.
• djambyî.
• djambot.

Omonimeye

• djambe (o.n.; deus-aiwes).
• Djambe (no d' èn ancyin ptit ban).

• Dipus d' racsegnes so l' antomeye del djambe