djindåre
1. [o.f.n.] ome (feme) ki s' mestî est di fé respecter li lwè avå les voyes. C' esteut ene bele pitite djindåre ki nos a rçû. I s' a fwait apicî pås djindåres. Les djindåres veyént k' i cawyive après l' måjhone; i contént k' c' esteut on voleu. Ene di ces poufiasses la; li djindåre li vleut moenner al prijhon, mins ele l' a télmint cafroyî k' il a toumé dins ses bresses. Ebén dabôrd, dji va dire a les djindåres ki c' est t' pa k' a stî voler do tcherbon dins les vagons do tchmin d' fier (B. Genaux). Miere ! les djindåres ! Dj' î estans ç' côp ci ! (G. Pècheur). F. gendarme.
2. (o.n.) vere a gote deus côps pus grand ki l' tchiket, li ci ki les djindåres et ls accizyins prindèt pus voltî. F. grand verre à alcool.
Etimolodjeye : aplacaedje latén no (djin) + no (åre), djin d' åres, djin ki poite des åres.
| djindåmreye [f.n.]
1. måjhon des djindåres. Dji voeyou l' côp d' tins k' il aléve diveur aler al djindåmreye avou les pôssetes (C. Denis). Cåze di tot çoula on aléve basti vaici ene djindåmreye (J.P. Dumont).
2. coir des djindåres. L' abribance des champete, c' est l' minme djeu avou l' djindåmreye, et les polices di totes les sôres (L. Mahin). F. gendarmerie.
Etimolodjeye : cawete -reye
Mot d' aplacaedje :