djino / djno (gngno) [o.n.] djonteure inte l' oxhea del coxhe (li femur) eyet les cis del djambe. Des gros djnos; des stocaesses djinos. I s' leya toumer a djnos divant s' viye cavale, sitårêye inte les grossès hoyes (M. Hicter). So ç' foto la, c' est l' prumî côp k' elle aveut metou ene cote, ki lyi rmontéve ene mwin ådzeu des djnos (L. Mahin). >> Ployîz li djno ! ashioz vos ! >> fé mete (ene sakî) a djnos: a) li fé vni dmander pardon. b) lyi fé piede tos ses cwårs. >> tchaire a djnos: s' adjnoyî po dmander ene sacwè, po s' fé tot ptit divant on mwaisse, on Bon Diu F. se prosterner.

Disfondowes: djigno / gngno, djigno / dj'gno, dugno / gngno; djuno / n'gno, dëgno / gngno; djino / gngno, djèno / gngno; djènou / gngnou. rl a: adjnoyî.

Etimolodjeye: latén genuculum (minme sinse).

| djinolire / djnolire (gngnolire) [f.n.] serant bindaedje di toele elastike, ki rafaxhe li djno ki les fotbalisses metèt voltî. Ene djinolire, li djnolire.

Disfondowes: djignolîre / gngnolîre, dugnolîre / gngnolîre; djènolêre / gngnolêre; djènouliêre / gngnouliêre.