begyî (codjowaedje) [v.s.c.] 1. èn sawè cåzer d' ene seule trake et repeter des silapes, a cåze d' ene maladeye. F. bégayer. rl a: betchter. 2. dimorer a stok å mitan d' ses fråzes pask' on-z est dzôrné. S' i n' el sait dire sins begyî, k' i l' tchante ! F. balbutier, bafouiller, bredouiller. rl a: tchafyî, fafyî, tchabouyî, babyî, hakyî. Disfondowes: bèg'yî, bèg'yi, bèg'yer, bèg'yè, bèguiyî, bèguiyi, bèguiyè, bèguiyer, bèguî, bèguîre, bèguèyer, bèguèyi. Etimolodjeye: neyerlandès "beggen" (berdeler)

| beguiåd, e [o.f.n. & addj.] ki begueye. Il a ene beguiåde vwès. Ci n' est nén avou on beguiåd k' 'on fwait èn advocåt. rl a: nafiåd, tchabouyåd, tchafieu, mancåd. F. bègue. Disfondowes: bèg'yaud, bèguiyaud, bègu.yaud, bèg'yâd, bèguèyaud, bèguèyâd, bèguiârd.

| beguieu, beguieuse u begueyresse I. [o.f.n.] beguiåd(e). On beguieu, c' est ene sakî ki s' imberlificoteye dins a pô près tos les mots, copurade e lzès cminçant (C. Staquet). F. bégayeur, euse. II. beguieu [o.n.] (mot d' moxhonî) pinson ki n' sait achever si tchant. Disfondowes: bèg'yeu, bègueû, bègueûr, bèguèyeu.

| beguiaedje [o.n.] no d' fijhaedje et no di çou k' est fwait (accion et si rzultat) pol viebe "begyî". I fwait målåjhey rimédyî å beguiaedje. rl a: nafiaedje, båbotaedje. Disfondowes: bèg'yadje, bèg'yâdje, bèguyâdje, bèguèdje. F. bégaiement.