disbiyî (codjowaedje)

I. [v.c.] dismoussî. Il ont yeu vite fwait do disbiyî l' lapén. F. déshabiller, dépiauter.

II. si disbiyî [v.pr.] si dismoussî. Po daler rcweri ene pindûle, noste ovrî, disbiyî, A d' l' aiwe ådzeu di s' vinte ! (L. Bernus). Dji nos avans disbiyî; il a falou fote tot çki dj' avéns evoye ! Divant-ir, on medcén boche a vnou, ki l' a fwait disbiyî dins l' tcherå (E. Wartique & E. Thirionet. El plaece di m' disbiyî, dj' a metou mes pus tchôdès foufes. (J.F. Brackman). F. se déshabiller, se dévêtir.

Parintêye :

• abiyî
• rabiyî